Lees hieronder het interview met wielrenner Jelle Wallays.
Jelle Wallays op Wikipedia
Actie 15.000 kilometer rond Europa
Mijn nonkel, Luc Wallays, was ook een profwielrenner, hij begeleidde wielrenners en was daarnaast ook een kinesist. Het intrigeerde mij om samen naar koersen te gaan kijken, het koersverloop mee te maken, de trainingen mee te volgen. Ik stelde meer en meer de vraag: ‘Mag ik eens mee?’, ‘Mag ik dat ook eens doen?’ Voorzichtig ben ik dan begonnen meetrainen en zo heb ik het plezier erin gevonden.
Mijn pa was daar redelijk hard in. Hij wist wat je ervoor moest doen en hij vond niet dat ik als elfjarige er genoeg karakter voor had. Mijn nonkel heeft toen zijn broer, mijn pa, overtuigd en zo was ik vertrokken op veertienjarige leeftijd met wedstrijden. Achteraf was mijn pa supertrots, daar ben ik zeker van.
Ze lachten zelfs met mij. De eerste sponsor van ‘Jonge Renners Roeselare’—een team dat mijn nonkel speciaal voor mij had opgericht—was McDonald’s. Ik was toen redelijk zwaarlijvig en kon niet mee tijdens de wedstrijden. Langs de kant werd ik soms uitgelachen: ‘Je moet nog meer bij McDonald’s eten’.
Ik was nooit echt iemand die explosief was of sprints won. Het liefste wat ik deed was hard stampen op de pedalen. Old school, net zoals Briek Schotte, duwen op de pedalen en gas geven.
De wedstrijden die ik won, waren meestal puur op karakter los van slecht of heel warm weer, extreme weersomstandigheden. Door mijn pa ben ik zover gekneed en ook door de supporters langs de kant die niet altijd meegaand waren voor mij.
Als prof voelde ik altijd wel veel appreciatie van jeugdrenners: ‘Amai, je bent echt wel een doorzetter’.
Als ik er één moet uitpikken, dan ‘Dwars door Vlaanderen’ met start in Roeselare en aankomst in Waregem. Met superveel supporters daar winnen... Daarnaast was het de eerste grote wedstrijd die ik won na het overlijden van mijn nonkel. Na de meet reed ik meteen in de armen van zijn vrouw in plaats van die van mijn verzorger.
Ik ben zwaar gevallen in 2019. Toen twijfelde de dokter of ik ooit nog terug op niveau zou geraken. Dat is voor mij een tegenslag geweest. Ik ben toen tegen verwachting in terug snel op niveau gekomen en voor de laatste keer Parijs-Tours gewonnen. Het moeilijkste moment van mijn carrière? Ik zat in de ploeg van Bjorg Lambrecht die we hebben verloren in de Ronde van Polen. Hem zijn we voorgoed kwijt. Dát is pas het ergste dat je kan meemaken...
Tijdens mijn laatste drie jaar bij Cofidis ervaarde ik een globalisering in het wielrennen: het was niet meer enkel België, Italië en Frankrijk. Ik ben toen op zoek gegaan naar een ploeg die mij wou als helper om de kopman naar een overwinning te loodsen. Dat heb ik nooit echt verkocht gekregen en daardoor ben ik dan na een dertienjarige carrière gestopt ondanks het nog aanwezige niveau en zin.
Ik ben toen onmiddellijk overgeschakeld naar lopen en zwemmen en vorig jaar (2024) vier Iron Man triatlons gaan doen. Daarnaast hield ik samen met mijn vriendin al vier jaar een B&B open en gaf ik ook personal training en begeleiding aan renners, wat ik nog altijd blijf doen.
Maar dit jaar (2025) ga ik een heel extreme uitdaging aan: ik fiets de Ronde van Europa voor ‘Kom op tegen kanker’.
Ik doe dit voor mijn nonkel die op zijn sterfbed me zijn drie laatste zinnen toevertrouwde: ‘I love you. Ge gaat dat goed doen en ’t is een droom voor mij dat je vijftien jaar prof wordt’.
Vijftien jaar is dit jaar… daarom ga ik 15.000 km rijden doorheen Europa in 100 dagen. Het startschot van mijn uitdaging is ‘Dwars door Vlaanderen’.
Ik heb mijn nonkel zien aftakelen, weer zien verbeteren totdat hij uiteindelijk gestorven is. Als je aan kanker lijdt, weet je ook niet wat je gaat meemaken. Het leven is met hoogtes en laagtes, denk aan het verlies van Bjorg bijvoorbeeld. Maar je moet altijd proberen energie te zoeken waar je ze kunt vinden, positieve energie. Met mijn uitdaging wil ik de mensen inspireren: ‘Komaan, als je iets wil, dan kan je het!’.