Lees hieronder het interview met bokster Delfine Persoon.
Delfine Persoon op Wikipedia
Als kleuter volgde ik twee jaar ballet samen met mijn zus Herlinde. Toen ik zes was, leefden we ons uit met trekken en sleuren in de judo. We groeiden uit tot topsporters, helaas moest ik rond mijn 20ste stoppen wegens te rugbelastend.
Ik miste die avondlijke zware trainingen. Ik probeerde mijn energie kwijt te kunnen in tennis, maar dat gaf me te weinig voldoening. Na een boksinitiatie was ik meteen verkocht: dit was de ideale tegenhanger voor het bureauwerk bij de Federale Politie, waar ik nu nog steeds werk.
Op 20 april 2014 beleefde ik een hoogtepunt in mijn carrière. In Zwevezele won ik mijn eerste WBC-wereldtitel, de grootste titel onder de verschillende boksbonden. Ik won van de Argentijnse Erica Farias.
Zelf geef ik training aan Parkinson patiënten, een initiatief dat op vraag van het ziekenhuis is ontstaan.
Dit was wat veel Ierse supporters ons zeiden na de match op 1 juni 2019 tegen de Ierse Katie Taylor in New York. Na een volledig Amerikaanse jury die bepaalde zaken van Katie door de vingers zag (cf. een kopstoot), de laatste ronde die 15 seconden tekort werd afgesloten en de prijsuitreiking waarbij Katie niet meer wist in welk land ze was, werd mijn teleurstelling wat gemilderd door deze uitspraak.
In plaats van mijn boksgeluk over de oceaan in Amerika te beproeven en daar een bokscarrière uit te bouwen, heb ik altijd blijven kiezen voor de combinatie van mijn job bij de Federale Politie en mijn trainingen en lessen hier in de regio.
De bokshal is meer dan een trainingsruimte; het is ook een integratieproject. We geven bokstrainingen aan mensen die het niet gemakkelijk hebben, zoals vluchtelingen, geïntegreerde Belgen of jongeren met complexe thuissituaties. Ondanks de moeilijkheden waarmee ze geconfronteerd worden, willen ze iets bereiken in hun leven. Het is fijn om te zien hoe ze zich hier thuis voelen, doelen stellen en uiteindelijk ook die doelen bereiken.